Zes Jaar Herinneringen Vastleggen: Een Reis met MemoryShot Pure

Tanja Angelina Kats • 29 september 2023

Zes Jaar Herinneringen Vastleggen: Een Reis met MemoryShot Pure

Vandaag deel ik een bijzonder moment met jullie, een moment dat mijn hart met trots en dankbaarheid vervult. Het is een moment waarop ik terugkijk op zes jaar vol emoties, avonturen en het vastleggen van kostbare herinneringen. Het is het zesjarig bestaan van MemoryShot Pure, mijn reis in de wereld van fotografie, herinneringen en liefde.

Toen ik zes jaar geleden mijn reis begon, had ik een droom - een droom om momenten vast te leggen die voor altijd zouden blijven bestaan, een glimlach op het gezicht van mensen zouden toveren en harten zouden verwarmen. Ik wilde niet alleen foto's maken, maar verhalen vertellen, emoties vastleggen en families gelukkige herinneringen geven om te koesteren.

Het begon allemaal met een klik van mijn camera, een klik die de deur opende naar een wereld van mogelijkheden en creativiteit. Ik heb de eer gehad om prachtige gezinnen te fotograferen, van de eerste dagen van nieuwgeborenen tot de vreugde van bruiloften en de puurheid van portretten tot een laatste groet. Elke fotoshoot bracht me dichter bij mijn doel: herinneringen vastleggen die een leven lang meegaan.

Mijn reis als fotograaf bracht me niet alleen in contact met geweldige mensen, maar ook met hun verhalen. Verhalen van liefde, moederschap, vaderschap, vriendschap en zelfontdekking. Elk verhaal was uniek, en ik voelde me vereerd om deel uit te maken van deze intieme momenten.

Maar mijn reis ging verder dan alleen het vastleggen van momenten voor anderen. Het was ook een innerlijke reis van groei, passie en zelfontwikkeling. Ik leerde geduld hebben met kinderen die soms verlegen waren voor de camera, ik ontdekte de schoonheid van spontaniteit in fotografie, en ik vond vreugde in het delen van mijn kennis met anderen.

Zes jaar zijn voorbijgevlogen, maar de herinneringen die ik heb vastgelegd, blijven voortleven. Ze worden gekoesterd in fotoalbums, aan de muur gehangen, gedeeld op sociale media en doorgegeven aan toekomstige generaties. Elke keer dat ik een glimlach op iemands gezicht zie verschijnen bij het bekijken van mijn foto's, weet ik dat mijn missie wordt vervuld.

Dankbaarheid is wat overheerst als ik terugkijk op mijn reis met MemoryShot Pure. Dankbaar voor alle families en individuen die hun vertrouwen in mij hebben gesteld. Dankbaar voor alle momenten die ik mocht vastleggen. Dankbaar voor mijn eigen groei als fotograaf en als mens.

Dus hier ben ik, na zes jaar, nog steeds vol passie en toewijding om herinneringen vast te leggen. Mijn camera is mijn metgezel, mijn creativiteit mijn gids en mijn liefde voor het vertellen van verhalen mijn drijfveer.

Bedankt dat jullie deel uitmaken van deze reis. Bedankt voor het laten zien van jullie emoties voor mijn camera. Laten we samen nog vele jaren van herinneringen vastleggen en verhalen vertellen.

Met liefde en dankbaarheid,
Tanja Angelina Kats

Dit blog is een eerbetoon aan het zesjarig bestaan van MemoryShot Pure en de onvergetelijke herinneringen die zijn vastgelegd. 📷❤️

Foto gemaakt door Corne de Weert

Een nieuw begin!

door Tanja Kats • 6 maart 2019
Het valt me op dat het al lang geleden is dat ik een blog heb geschreven. Te druk en vooral niet lekker in mijn vel. De afgelopen maanden is er veel gebeurd en dat is me niet in de koude kleren gaan zitten. Veel stress en daardoor ook lichamelijke klachten. Ik heb knopen moeten doorhakken, keuzes moeten maken, etc. Helaas is de keuze om te scheiden er daar 1 van. Met kleine kindjes is dit onwijs lastig. En ook als 1 van de 2 absoluut niet wil scheiden. Ik vind het een lastig en vooral zeer gevoelig onderwerp, dus zal ik er niet te veel over uitweiden. Hoe bevalt het ouderschap me nu ten opzichte van mijn vorige blogs van anderhalf jaar geleden? Ik heb inmiddels de workshop "communicatie stijlen voor kinderen" gevolgd en geloof me, dit was een enorme verheldering. Hoe ga je om met een verlegen zorgzaam kindje en met een strongwilled kindje. Schreeuwen helpt niet. Daar ben ik wel achter, alleen de uitvoering is soms wat lastig! Vooral nu ze beide op een leeftijd zijn dat ze zo heerlijk eigenwijs zijn en gewoon niet willen luisteren. Of zoveel lawaai maken dat ik wel moet roepen om er bovenuit te komen. En bij de jongste .. degene met de sterkte eigen wil. Gewoon met een goed alternatief komen om hem op andere gedachten te brengen. Is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar soms zijn we creatief! Ik houd van mijn jongens! No matter what! En ik hoop zo dat ik het als moeder goed doe. Dat ze mij volledig vertrouwen en mij zullen zien als hun veilige haven. Dat ze opgroeien tot zelfverzekerde jongens/mannen. Voor hun leef ik. En wat ze ook zullen worden of wie ze ook willen zijn, ik zal er altijd voor ze zijn. Soms mag je dromen. En ik droom van een mooi leven waarin ik mijn creativiteit kwijt kan. Een boek schrijven! Dat staat echt nog op mijn lijstje. En wellicht mijn gedichten laten bundelen. En van mijn mooie hobby, fotograferen , mijn werk maken. En nog heel veel muziek maken. Dit doe ik het liefst. 1 x in de 2 weken repeteer ik met de band. Hier kan ik even compleet mezelf zijn. Even geen moeder, geen storemanager.. gewoon mezelf en genieten, ontspannen. Ik kan hier zo mijn ei in kwijt! Straks, als mijn leven straks rustiger is, ga proberen vaker te bloggen en jullie een kijkje in mijn leven te geven. Maar voor nu.. Eerst alles op orde krijgen :)

Op 1 Golflengte

door Tanja Kats • 19 september 2017
Je kent het vast wel. Je ontmoet iemand en er is gelijk een klik. Er zijn geen ongemakkelijke stiltes, alsof je elkaar al jaren kent, je merkt dat je dezelfde interesses hebt en het is alsof de tijd even stil staat. Vaak komt dit doordat je op dezelfde golflengte zit. Veel mensen zitten boven je frequentie, of er net onder. Maar als je iemand ontmoet die op precies dezelfde frequentie zit, dan is het raak. Vaak ontpopt zo'n ontmoeting tot een goed gesprek of zelfs een lange vriendschap of een relatie. Ik merk vaak aan mezelf dat ik op een lastige frequentie zit. Ik heb niet vaak "die klik". Of ik heb die klik gehad en merk dat, in de fase waar ik nu doorheen ga, de klik er niet meer is. Alsof ik op een andere golflengte ben gaan zitten. Natuurlijk komt dat ook door hoe mijn leven nu is. Voor dat ik kinderen kreeg had ik andere vriendinnen en kennissen als dat ik nu heb. Logisch! Mijn hele levensstijl was anders. Stappen, lange avonden bij vrienden thuis, gezellig muziek maken bij een vuurtje, vaak en spontaan afspreken, etc. Nu bestaat mijn leven voornamelijk uit poepluiers, snotneuzen, nooit meer kunnen uitslapen, op tijd komen op de basisschool en op mijn werk, 's avonds blij zijn als de kinderen op bed liggen en ik even met hubs languit op de bank Netflix kan kijken. Te moe zijn om te gaan stappen en lange avonden bij vrienden zit er ook niet meer in, omdat al onze vrienden ook kinderen hebben. En dit geeft niet. We socializen nu op een andere manier. Spreken af in een binnenspeeltuin bijvoorbeeld. Lekker ontspannen met een bakje thee terwijl de kinderen als een stel bezetenen door zo'n binnenspeeltuin rennen en vliegen en als apen oerkreten geven waar je helemaal akelig van word. Maar goed.. We hebben er alles voor over ;-) Zoals ik al zei zit ik op een moeilijke frequentie. Op een feestje kijk ik vaak de kat uit de boom en neem ik alles in me op. Maar soms merk ik dat er een bepaald persoon is waar ik naar toe getrokken word. Leeftijd, man/vrouw, het maakt niet uit. Ik merk een klik en vervolgens kan ik daar een hele avond mee kletsen. Op mijn werk kan ik dit ook hebben. Ik ben assistent storemanager van de brillenwinkel Eyes and More. Ik kruip in de huid van een geboren verkoopster. Ik kan leuke gesprekken hebben met klanten. Maar soms zijn er klanten waarbij ik op dezelfde golflengte zit. Voor dat ik een oogmeting begin hebben we een gezellig gesprekje en als ik merk dat die klik er is gaat er vaak ongemerkt een half uur (en meestal nog langer) voorbij. Ik vind dit bijzonder. En dit maakt mijn werk bijzonder. Mijn man heeft hier geen moeite mee. Die praat letterlijk met iedereen! Waar we ook zijn. Ik merk aan Jaylen, mijn oudste, dat hij ook zo makkelijk contact legt. Het is alsof hun frequentie gewoon heel breed is, of dat ze er minder gevoelig voor zijn. Logan, mijn jongste, is net als mij. Hij is erg eenkennig en moet je een paar keer gezien hebben voordat hij bij je in de buurt komt. Ik had beloofd mijn tweede blog luchtig te houden. Zoals je kan lezen lukt dit niet echt. Ik schrijf op wat in me op komt, wat me momenteel bezig houd. Ik ben momenteel erg met mezelf bezig en dit had ik in mijn vorige blog al benoemd. Vooral waarom ik op bepaalde dingen anders reageer dan anderen. Of zoals vroeger. Ik ben echt een heel ander persoon geworden. Met 2 kindjes ben je natuurlijk ineens veel verantwoordelijker. 2 afhankelijke wezentjes die naar me opkijken en in mij geloven. Ik ben hun wereld. En zij de mijne. Samen met mijn 2 wondertjes maak ik deze ontdekkingsreis. En ze hebben mij geleerd om van mezelf te houden. Mezelf te accepteren zoals ik ben. Dit laatste vind ik moeilijk. Maar het heeft me wel gebracht waar ik nu ben. Hiermee kom ik aan het eind van deze blog. Ik hoop jullie toch enigszins te vermaken en jullie mee te nemen op mijn ontdekkingsreis naar mezelf. Reageren is leuk! Tot de volgende keer!

Met De Billen Bloot

door Tanja Kats • 7 september 2017
Mijn eerste Blog. Ik kan het wat luchtig houden, over koetjes en kalfjes. Of ik gooi gelijk mijn billen bloot. Over mezelf, over hoe ik ben en wie ik ben. Het is nu zaterdag, bijna 9 uur. Ik ben al wakker vanaf half 4 vannacht. Logan vond dat hij wel genoeg geslapen had. Toen daarna Jaylen om half 7 naast bed stond te zeuren, wist ik dat het weer "zo'n dag" zou worden. De verwoede pogingen om te slapen heb ik opgegeven en ben ik maar naar beneden gegaan. Na een paar ruzies over een lange of een korte broek, batman of the turtles, een snoepje als ontbijt, zijn boterham mag niet in 4en en "NEE IK WIL GEEN WATER". Is, na de tv aangezet te hebben, de rust weer wedergekeerd. Ik moet eerlijk bekennen. Het is zwaar.. 2 ondernemende jongens, slapeloze nachten, (bijna) fulltime werken en vechten voor een functie die ik graag (lees: heel graag) wil en niet te vergeten: het huishouden. Ik zit soms zwaar te overwegen om iemand in te huren voor die hatelijke klusjes in huis. Maar goed, het is zwaar. En op dagen als vandaag is het ook erg moeilijk om rustig te blijven. De wallen hangen op mijn knieën en mijn oudste zit echt in de uittestfase. Deze combi is niet goed voor mijn temperament. Ja, ik ben temperamentvol. Iets met een (in een heel ver verleden) Italiaanse roots. Vind het moeilijk om rustig te blijven en als ik boos ben, dan ben ik boos. Soms begrijp ik mezelf niet. Op momenten dat ik uit mijn slof schiet, denk ik tegelijkertijd, waar ben ik mee bezig? Ik laat mijn gevoel zien aan de jongens in de hoop dat ze mij begrijpen. En andersom is dat ook. Dit is volgens mij best positief. Toch voel ik me af en toe een slechte moeder. Waarom word ik zo snel boos? Waarom verhef ik mijn stem nu weer? En dat terwijl ik mezelf een jaar geleden zo'n "oermoeder" voelde. Ja, ik ben een geboren moeder hoor! Ik zou niets anders willen. Geef me een huilende baby en hij is stil. Ik heb mijn beide jongens borstvoeding gegeven (de jongste krijgt nog) en gedragen in de draagdoek. Ik probeer onvoorwaardelijk op te voeden. Maar wat is dit Verdomd moeilijk! Het is niet altijd zo moeilijk hoor. Zit nu gewoon even in deze moeilijke fase. Oudste voor het eerst naar de basisschool, jongste tè ondernemend, sinds 2 maanden fulltime aan het werk. Ik hou zo Freakin' veel mijn kindjes. Ze laten de zon stralen op een regenachtige dag. En ben ik boos, na een glimlach en een kus, ben ik alweer vergeten waarom. Ik hoop gewoon uit het diepste van mijn hart dat ik ze op laat groeien als sterke onafhankelijke mannen. Het is de onzekerheid of ik het allemaal wel goed doe. En ik geloof dat elke ouder hier wel tegenaan loopt. Momenteel loop ik erg tegen mezelf aan. Wie ben ik? Waarom ben ik zo? Al die fases in het leven. Je zou denken dat het na de pubertijd, trouwen, baby's krijgen, wel klaar is. Maar nee, het gaat maar door! Jezelf steeds opnieuw moeten uitvinden, leren kennen. Ik heb geen idee of het bij iedereen zo is. Maar bij mij wel. Door gebeurtenissen in het leven stel ik mijzelf iedere keer weer de vraag, wie ben ik en waarom ben ik zo en waarom reageer ik zo? Een paar maanden geleden is mijn schoonmoeder overleden. Ze was nog maar 53 jaar. Aan die vreselijke ziekte. Wat een gemis! En wat verwarrend en verdrietig voor vooral Jaylen. Door haar overlijden ben ik mijn diepgewortelde angst weer gaan ontwikkelen. De angst om dood te gaan. En die is nu nog sterker dan vroeger toen ik klein was. Sterker, omdat als ik zou gaan, ik mijn 2 kleine kinderen achterlaat. Ik ben een erg hoog sensitief persoon. Voel bepaalde sferen aan. Bijvoorbeeld als er in een winkel 2 mensen ruzie hebben dan voel ik dat gelijk. Verdriet of boosheid van anderen neem ik snel over. Ook trek ik mezelf alles aan. Ben erg snel gekwetst en bang om een ander te kwetsen. Hierdoor maak ik soms stomme beslissingen. Dit heeft overigens niets met paranormaal te maken, in feite is iedereen hoog sensitief alleen staat 80% (?) er niet voor open. Maar ja, zo heeft iedereen weleens wat! En alles heeft zijn voor en nadelen. Het is nu zaterdagavond 22u en de kindjes liggen heerlijk te slapen. Ik hoop op een goede nachtrust. Voor mijn eerste Blog vind ik het genoeg zo. De volgende zullen iets luchtiger zijn, iets minder blote bil! Maar mijn struggles zijn nu bekend en ik hoop op wat herkenning (schroom je dus niet om te reageren ;-)). Mijn luiken gaan sluiten en ik knuffel straks in de warme armen van mijn hubs ;-) (nog 4 dagen en dan zijn we 4 jaar getrouwd!) Welterusten en tot de volgende keer!